روش های تکثیر سلول های بنیادی خونساز در شرایط آزمایشگاهی

سلول های بنیادی خونساز، سلول های نادری هستند که دارای دو توانایی منحصر به فرد خود نوسازی و تمایز به همه سلول های رده های خونسازی هستند. از این سلول ها در درمان بسیاری از بیماری ها از جمله لوسمی، ناهنجاری های مادرزادی مرتبط با خون و سیستم ایمنی، آنمی آپلاستیک استفاده شده است. سلول های بنیادی مغز استخوان و سلول های بنیادی در جریان خون محیطی رایج ترین منابع برای پیوند هستند؛ اگرچه استفاده از آن ها به علت دسترسی پایین به اهدا کنندگان با آنتی ژن لکوسیت انسانی (hla) سازگار، محدود شده است. یک روش جایگزین برای این مشکل استفاده از خون بند ناف است که تا حدودی عدم تطابق اهدا کنندگان را می پذیرد، با این حال تعداد سلول های موجود در هر واحد خون بند ناف برای پیوند به یک فرد بزرگسال کافی نیست. در حال حاضر روش های مختلفی برای گسترش سلول های بنیادی خونساز در شرایط ex vivo به کار گرفته می شود. این روش ها شامل استفاده از کوکتل های سایتوکاینی، شلاتورهای مس، حمایت استرومایی و انتقال ژن می باشد که تاکنون انتقال ژن مؤثرترین و امیدبخش ترین روش بوده است. از جمله ژن های به کار رفته جهت افزایش گسترش سلول های بنیادی خونساز با استفاده از وکتورهای لنتی ویروسی و پروتئین های نوترکیب عبارتند از hoxb4، wnt، notch، bmp4، bmi-1 و sall4 و به تازگی نشان داده شده که micrornaهای mir-125a/b،mir-17 و mir-29a نیز می توانند گسترش سلول های بنیادی خونساز را در شرایط ex vivo افزایش دهند.